Düşlerimdeki Kız Şiiri - Hilmi Tanrıkulu

Düşlerimde bir kız yaşardı,
Yalnızlığı severdi, eskiden
Anlatmak zordu sözlerle,
Kaçardı, bakıp bakıp
Ela gözleriyle.

Mavi şehrin sevişmelerinden,
Ruhsuzların öpüşlerinden kaçardı.
Vicdanı hareketlerini sarardı,
Bilmeyenler kötü tanırdı.

Banal bir babası vardı.
Sabah erkenden kalkıp,
Günaydın bile demeden,
Çorbasını isterdi, tahta masanın üstünde,
Dumanı tüten!
Hep aynı saatte işten dönen,
Dönerken birkaç parça meze alan,
Kemal’in yerine uğramadan edemeyen.

Güzel kız yaşardı.
Zamanın denizinden,
Yüreğinin kıyısına vuran,
Sayısı az dakikaları.
Doyasıya...

Bazen kaçardı mahallesinden,
Geçerdi arka yoldaki taşlı dereden.
Taşlar ayağını acıtsa da geçerdi,
Umutlarının yardımıyla,
Canı biraz yansa da.

Susuz topraklara basa basa,
Kaçardı yalnızlığından bile koşa koşa.
Teri akardı bebek teninden,
Aldırmadan kaçardı senden, benden.

Hep aynı yere giderdi.
Eski gölün en güzel yeriydi,
Güzel olduğu kadar yalnızdı, sessizdi
Ve onundu.
Biraz ayakta soluklanır,
Sonra hep aynı yere otururdu.

Orayı kimse bilmezdi.
Belki o da bilmeyecekti,
Seneler önce annesi ölmeseydi.

Akşam üstülerini yaşardı,
Her akşam en yenisini.
Gölden kopan meltem,
Yüzünü öperdi,
Kırmızı güneş gitmeden,
Önce onunla sevişirdi,
O gitmeye çalışırken,
Yeni doğmaya hazırlanan ay,
Sarardı beyaz tenini.
Güzel kız bırakırdı oluruna,
Kendini, her şeyi.

Hepsiyle ertesi akşam için
Randevulaştıktan sonra,
Eve dönerdi.
Sakince girip,
Mutluluğu paylaşırdı
Onu bekleyen yalnızlığı ile,
Vücudunu divana serip.

Sonra beklemeye başlardı,
Düşlerini aldatırdı.

Babası gelirdi daha sonra,
Bir parça çakır keyif.
Babası farkına varmasa da,
Hasretti güzel kız bir parça,
‘‘ iyi akşamlara’’

Severdi galiba, görenler var.
Küçük kaypak bakışmaları.
Bir seven daha vardı, güzel kızı
Ama yaklaşamazdı, çünkü
Güzel kızın sevdiği,
Ulaşılmaz esas oğlandı.

Yaşardı güzel kız;
Sesini duyardım,
Nereden geldiğini bilmeden.
Yaşıyor hala,
Çak yakınımda,
Düşlerimde, yüreğimde, ruhumda.
Seviyorum galiba,
Ona yaklaşamasam da,
Yaşıyor hala...