Düşlerimde Karaman Şiiri - Nevzat Dağlı

Kimi zaman dalar dalar giderim,
“Gel” olursun düşlerimde Karaman.
‘Tutun ellerimden anılar’ derim,
Yol olursun düşlerimde Karaman.

Gazalpa’da yüreğimi yıkarım,
Yorgun argın Bozyazı’ya akarım.
İğdemit’ten Şarözü’ne çıkarım,
Bal olursun düşlerimde Karaman.

Züğürtler Yaylası, Hamza Zindanı,
Kalpaklı Değirmen ve Dereyanı,
Bahçe bahçe, tarla tarla her anı,
Gül olursun düşlerimde Karaman.

Saylarüstü, Kışlaönü, Kırbağı,
Can göçüren Kırmahalle toprağı.
Solar solar düşer gönül yaprağı,
Dal olursun düşlerimde Karaman.

Yılda yalnız bir ay konuşur Hisar,
Ramazan topuyla koca kent susar.
Kalenin burcunda bir rüzgâr eser,
Yel olursun düşlerimde Karaman.

Türkçemin ateşi, közü Yunus’tan,
Fikir ırmağımın özü Yunus’tan.
Ferman Mehmet Bey’den, sözü Yunus’tan
Dil olursun düşlerimde Karaman.

Çocukluğum nerde, gençliğim hani?
Zeyve’de sokaklar bilmiyor beni.
Göynüyerek düşündükçe hep seni,
Kül olursun düşlerimde Karaman.

Akyokuş’ta harman harman yığılır,
Deliçay’dan savak savak dağılır,
Nevzat senin özlemine boğulur,
Sel olursun düşlerimde Karaman.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat