Düşlere Söz Geçmiyor Şiiri - Gülsen Yüksel

Bu sabah
Üşüyerek kalktım yatağımdan.

Halbuki
Kömürleri patlatarak,
Odunları çıtırdatarak,
Sabaha kadar yandı sobam.

Radyoda gür ve tok bir ses
Bir şiir okudu,
Ben hayallere dalarken.

Komşunun çocuğu ağlıyordu
Ona şeker verdim,
Sustu birden.

Durakta bir kuyruk, bir kuyruk
O da ne?
İnsanlar gülüp geçiyor
Pür neşeden.

Rüzgar hızıyla giderken tramvay
Birçok ev gördüm yol boyunca
Tek katlı, çift katlı
Çitle çevrilmiş olsa da hepsinin etrafı
Ağaçlar gördüm, dışarı uzatmıştı dallarını.

Ne o?
Çiçek mi açmış kiraz ağaçları?
Halbuki! Daha dün akşam sekiz suları
Yağıyordu 88’in yağmurla karışık ilk karı.

…ve çocuklar gördüm, boy boy
Çiçek açmıştı pembe pembe yanakları.
Hepsinin ceketi yamalı, pantolonu yamalı
Hiçbiri ama hiçbiri ağlamıyordu.

Ne o?
Bugünün gazetesi mi?
Dikkatimi çekti manşeti
İri iri puntolarla yazmışlar
“Çocuklarımız umutlu, insanlarımız. insanlarımız mutlu.”

Bu gördüğüm yer
Bilmem ne cezaevi değil miydi?
Nereye gitmiş?
Parmaklıkları, demirleri
Kilitleri, tel örgüleri.

Ne o?
İçeriden mi geliyor
Bu kahkaha sesleri?
Açlık mı?
Yoksulluk mu?
İşsizlik mi?
Bunlar da ne demek?
Hangi sözlükte geçiyor?

İşkence mi? Bırak pratiği
Teorisi dahi bilinmiyor.

Darağacı mı?
Hangi mevsimde boy gösteriyor?
Haksızlık mı?
Haksızlığın,
“H” harfini bile kimse kimse bilmiyor.

Gülümsüyor, gülümsüyor
Çocuklarım gülümsüyor.

Gülümsüyor, gülümsüyor
İnsanım gülümsüyor.

Gülümsüyor, gülümsüyor
Vatanım gülümsüyor.

Ah! Ah! ..
Düşlere bir türlü söz geçmiyor
…ve düşlere bile bir türlü
Söz sırası gelmiyor.