Düşler ve Yaşam Şiiri - İlyas Doğan

Ömrümün otuzunu yaşarken
Anadolu’mun sonsuz bozkırlarında
Ansızın sen girdin düşüme.
Daha tohumdun dün avuçlarımda.
Sakınırdım toprakla buluşmandan,
Kıskanırdım…
Ancak boy vermeliydin,
Büyümeliydin ormanlarımda.
Ayrılığın acıyla bin parça olsa da bu yürek,
Usulca toprağa bıraktım seni.
Umutlu günlerimin umuduydun sen.
Günlerim filiz hasretiyle bitiyordu.
Sendin bu, sen!
Toprağı delirtircesine doğan sen.
Düşlerimin taptaze çınarı doğuyordu.
Düşler yalan değil,
Yalan olan düşlememek.
Büyüdün her şeye inat.
Artık rüzgârlara “Durun! ” demeyeceğim
Düşlerimi büyüten sevgili yâr.
Şimdi Anadolu’mun ormanlarında
Devrilmez bir çınarsın.
Toprakta kökün, gökte başın…
Hele bir çevrene bak!
Ne zaman büyüdü bu orman,
Bunca çınar nasıl çoğaldı bozkırlarda?
Umut et ki yavrum,
Ormanlar bizimle büyüyecek, serpilecek.
Yeşerecek hayat, yeşerecek sevda.
Anadolu’m bahara soyunacak
Yedi sıcak rengiyle.
Nice tohumlar buluşacak toprakla.
Düşlerimiz çınara,
Çınarlar ormanlara dönüşsün diye.

[ Erciş – 2007 ]