Düşler ve Gerçekler Şiiri - Mehmet Sedat ...

Gelmediğin hiçbir gece kendimi bulamam.
Kâbuslar bitmez, nefessizlik…
Hele sabahları hiç düşünemem.

“Olmadığın bir gecenin zifiri sonudur, sensiz her sabah…”

Tükenen umutların, bekleyişlerin karanlığa teslim olduğu
bitmeyen bir sızıdır yürekte.

”Her gün yokluğunla birlikte dertleşerek haykırırım
saniyelere adını…”

Tırmalar şehrin kulaklarını tüm seslenişler…
Fakat anlamaz hiçbir gece.
Anlayamaz sensizlik nöbetlerimi…
Titrer yüreğim.
Acımasız bu savaş.
Gözlerine hasret bu hava...
Bakışlarının merhameti yağmuru dövmezse bana kim
teselli olur?

Gönlümün en üstüne koyduğum sevdam…
Yüreğimin yangını nasıl diner, nasıl huzura kavuşur?
Soğuk!
Üstüne karanlık…
Yağmurda yağmaz…
Vuslattan hele hiç haber yok!

“Sensiz hiçbir gecede vefa yok…”

Geceleri karanlık rüyalar.
Kâbuslar…
İçinde kaybolduğum…
Bazı gecelerde ansızın nefes nefese uyanmak...
Çaresizlik içinde, yalnız…
Yüreğe işleyen bu yalnızlık, rüyada bile kalbe hâkim olur…
En savunmasız diyarıma…
Uyanıp yanımda görünceye dek…
Derin bir nefes.
Sensizliğin sadece birkaç saniyesinde…
Sadece birkaç saniye…
Elimde bütün gökyüzü…
Gözlerim havada…
Gözyaşlarımı durduramam!
Kâinat üzerime düşer…
Olmadığın bir dünyada nefes alır gibi…
Gözlerim gökyüzünü dövercesine, uzakları süzer…
Yoksun…
Bir saniye…
Yanımda yoksun…
Ve sonrasında sessizlik...
Bir uyanış ki şükür dolu!
Güzel yüzün…
Ardından bir tebessüm…
Huzur dolu…
Sen dolu bir kavuşma…
Bu kavuşma olmasa rüyaların ve gecenin kıymeti olmaz.
Hüznün de gözyaşının da bir manası olmaz…
Bir vuslat ve bir dua…
Gönül, kelimelere uzanır…
Gökyüzüne son yolculuk için…