Düşler Teknisyeni Şiiri - Abdulsamet Çiftçi

Diyordum ki Reşo!
Gel beraber
birer fosforlu uçurtma yapalım,
naylondan.
Savrulalım sonra
bir gece vakti
yıldızların mevlevi dergahına.
Ben,
kuyruklu yıldız olurum
hep irtifa kaybeden,
sen,
dilekleri kanatlamış
bir uçurtma.
Vaktidir artık,
turnaların serenatına
kasti bir hedef sapma.

Diyordum ki Reşo!
Gel beraber
birer paletsiz
araba yapalım,
telden.
Şose yolun matemi vardır,
ezilen taşların çığlığı yükseldikçe
toza dumana karışır,
nice karanfillerin
koçer feryatları.
Gel...
Gel,
asfalt yolda
kökliyelim pedalı.

Diyordum ki Reşo!
Gel beraber
birer rütbesiz
gemi yapalım,
kağıttan.
Ne Fırat'ı kızıla vuralım,
ne Dicle'yi karanlığa.
Zapsuyu zaten
zılgıtlı zamanların gelini,
beyazlara mülteci.
Çağçağasuyu'nun sesi,
ağlamaklı bir
çocuk kartpostalı,
bilirim...
Gel...
Gel,
zeytin dalı-ndaki
çiğ damlasına demirliyelim,
özlemi çekilene...

Diyordum ki Reşo!
Yaralarımız ve
yangınlarımız olurdu hep,
oyuncak trenlerimiz olmaksızın.
Birde,
kanadı kırık uçurtmamızı
antipatik uçakların inadına
göğe misilleme arzusu,
ihtimal bir ülkenin
güleç yüzlü
çocukları aşkına,
alıp yüzünü gittin...
Kendinden başka
herşeye acıdın...

Ah Reşo!
İhtimal avuntuların
düşler teknisyeni!
Avunulacak birşey kalmadı artık
ve ağlanacak...
Seni,
içindeki çocuğu
yakarken görmek
acı veriyor bana...
Seni küllenmesi imkansız
bu yangında,
türkü tadında...
...
Reşo!
Şeker hastalığına
müptela bir çocuktun,
özgür bir yaşam için
bir newroz yangınında
filiz açan...

21 Mart 1999