Kuşatılmış döngüsel çıkmazda, hızlıca akmakta yaşam. Her geçen an avuçlarımdan kayıp gitmekte. Akıntıya savurdum kendimi, dipsiz bir boşlukta boğulmaktayım.
Sözcükler bile kuşatma altında. Aynı anlama yüklü, yalnız harflerin çaresiz sevişgenliğinin sessiz çığlıkları…
Rüzgâra fütursuzca savrulan her solukla, biraz daha yaklaşılmakta son an’a. Kaçımız görebilmekte? Beteri, görebildiği halde çırpınsa da suyun akışını değiştiremeyişinin çaresizliğiyle, kaç kişi boğulmakta bu sınırsız okyanusta?
Herkes öylesine bir “sanal” yaşamla kuşatılmış ki, sevdiklerinin gözlerine bakmaktan korkar, konuşmaktan aciz, yazarken titrek, düşünürken suçlu, anlamsızlıklara yalan anlamlar yüklenen öykülere dönüşmüş soluklar.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
