Kuşatılmış döngüsel çıkmazda, hızlıca akmakta yaşam. Her geçen an avuçlarımdan kayıp gitmekte. Akıntıya savurdum kendimi, dipsiz bir boşlukta boğulmaktayım.
Sözcükler bile kuşatma altında. Aynı anlama yüklü, yalnız harflerin çaresiz sevişgenliğinin sessiz çığlıkları…
Rüzgâra fütursuzca savrulan her solukla, biraz daha yaklaşılmakta son an’a. Kaçımız görebilmekte? Beteri, görebildiği halde çırpınsa da suyun akışını değiştiremeyişinin çaresizliğiyle, kaç kişi boğulmakta bu sınırsız okyanusta?
Herkes öylesine bir “sanal” yaşamla kuşatılmış ki, sevdiklerinin gözlerine bakmaktan korkar, konuşmaktan aciz, yazarken titrek, düşünürken suçlu, anlamsızlıklara yalan anlamlar yüklenen öykülere dönüşmüş soluklar.
Düşlerin gerçekle kesiştiği noktada, sınırsız laciverdin doruklarında kulaç atmaktayım bilinmezime. Çaresiz bir kabulleniş belki; ideallerim gerçekleşemese de, yakamozların vurduğu düşler okyanusunda, gözlerinin feri sönmüş yıldızın ışığında, inadına umutla akmaktayım yaşama! ..
Nihal KüçükdönmezKayıt Tarihi : 17.3.2007 00:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
tebrikler...
TÜM YORUMLAR (2)