Düşler Gitti Şiiri - İsmail Uysal

Yıllar, yörüngesini kaybedeli çok oldu
Bir efsuna ilişen muzdarip bakışları
Gönlüme taşıyan nur, bir gecede yok oldu
Sen gittin, gökyüzünü süsleyen kuşlar gitti
Gergefe işli gibi o garip bakışları
Saklayan geceleri süsleyen düşler gitti

Ruhum, dizginlerini kaptırdı yüreğime
O günlerden susamış gözlerine gözlerim
O günlerden yapıştı özlemin üzerime
Sen gittin, kaf dağını yoran bakışlar gitti
Karanlığı özledi, sensizken gündüzlerim
Yağmurlu baharları doğuran kışlar gitti

Hayal, dönülmez denen bir yola revan oldu
Umut, adı konmamış yetim, öksüz bir çocuk
Uğruna kan dökülen gerçekler yalan oldu
Sen gittin, hak adına verilen başlar gitti
Timsahın gözlerinden akıyor boncuk boncuk
Merhametin bağrından yeşeren yaşlar gitti

Temmuzun ortasında üşüyorum, oysa ki
Sönmüş yanardağları tutuşturan kor benim
Kursağımdan su değil, hasret geçiyor saki!
Sen gittin, kalbimizi saran ateşler gitti
Yurdumda mülteciyim, iflah olmam zor benim
Bize aynı sabahta gülen güneşler gitti

Ben aşkın kör cahili elifi mertek sandım
Güpegündüz Güneş'i balçıkla sıvadılar
Öyle ki arzın dümdüz olduğuna inandım
Sen gittin, umut kokan sözler, deyişler gitti
Avcumda ülküsünü kaybetmiş bir tohum var
Bir ömür bir yastığa baş koyan eşler gitti.