Düşler Şiiri - Ozan Oğuz

Sarı saçları altın bir yol gibi
Sisin içinde berrak duran
Ve sonu denize çıkan
Gözlerinin mavisi
Gökkubeden mi kopmuştur,
Yoksa içinden mi bilmem...
Ve düşler sarmalında hatıralar,
Hayal ötesi bir cenneti andırırken
Ve düşler adasının her karesinde o varken:
Cennetimin kayıplığında onu ararım ben...

Uzun süren arayışın ardından
Güneş yavaşça batarken
Ve de umut ağır ağır solurken
İçimde dem tutar sessizlik
Nefes verişimde gidişi
Uzun uzun sessizliği getirişi:
Düşlere düşüren beni
Bitmeyen yollar gibi:
Buhar olan alevlerde yanarken
Pustan önümü göremezken
Bilmemek yolun sonunu:
Izdırabın bitişini.

Yazın bitişiyle serin bir rüzgar...
Akşamları hafifçe esen.
Sonbaharda çıplaklaşan dallar
Balkonumun önündeki parmaklıklar gibi
Duygularımı yavasça öldüren şehir
Ve gün batımını gölgeleyen binalar
Yağmur sonrası açan güneş
Ve içimi alevlendiren kızıl bulutlar
Düşlerimi uyandırıyor
ve kavuşmayı özletiyor

Geçen uzun zamanın ertesinden
İçimde hala efkarları taşırken ben
Yokluğundan bir ağaç dikmişken...
Varoluşun ötesindeki kayıp cennetin gölgesine:
Umuttan dalgalarla oraya ulaşabilirken düşlerimde...
Bitkin düşsem de içimde hala güç varken.

Hüznümün ırmakları denizlere çıktığında,
Akıntı beni yeşil diyarlara ulaştırdığında
Ve umut içimdeki sevgi gibi büyüyecek
Karanlığı yırtarken onun sesi
Sessizlik incinirken ve coşkuyla seslerin yükselişinde...
Solukluğu delerken nefesi
Bulutlu baharın ardından yazın gelişinde:
Bir temmuz akşamı kavuşmadan önce
Berrak göğün altında ve bulutların uzaklaştığında...

Ve onu tekrar bulduğumda yanımda:
Gözlerimizin kuytuluklarında cenneti bulacağız
İçimizden kopan ne varsa kalacak deltalarda
Ve bize kalanlarla çok mutlu olacağız
Bu acınası; sınırlandırılmış, iyi olan ne varsa basite indirgenmiş;
Ruhumuzu mahkum eden sığlıktan uzakta:
İçimizin derinlikliklerine dokunan ve ruhumuzu yükseğe taşıyan boşlukta:
Sonsuzlukta...