Düşle ve Düş Şiiri - Zencefil Tekkaş

Utandım kendimden hep gece yarılarında
Daha ne kadar düşebilirim dedikçe biraz daha düştüm
Neden düştüm? Düşlediğim için mi?
Ne kadar daha düşebilirim?
Kaç gece daha utanacağım kendimden?
Kaç gece daha haksızlık edeceğim kendime?
Düşlerim ve düşüşüm hep aynı anda belirdiler,
Soğuk bir gölün kenarındaki kayalıkta, bir şampanya kadehinin içine düşmüş külllerde, sarı ışıklı bir sokak lambasının altındaki kaldırımda...
O çok sevdiğim barda hiç istemediğim bir anda da belirirler mi tekrar?
Yanımda uyanan bir bedende belirirler mi?
Bir kez daha yenebilirler mi beni?
Çok kez yenildim, çok kez kızdım kendime
Tabii ölmeden önce.
Bir ay dört gün
Önce kendimi öldürdüm sonra yedi kilo aldım.
Hep yeniyi ararım, yeni bir deneme, yeni bir duvar, yeni bir yenilgi.
Bunu mu hak gördün bana?
Peki senin istediğin gibi olsun.
Yapabileceğin en iyi hamleyi yap,
Bir sonrakine öyle bir yenileceğim ki
Önceki bütün yenilgilerimi kıskandıracak.
Hatta ilk kez bir yenilgiye methiye yazılacak.
Kendi methiyemi ise kendim yazacağım,
Göreceksin.