Düşkünlük Şiiri - Sinan Bayram

Çorak topraklara benzer benim öyküm kurak geçmiş sol yanımın pek sevmediği iklimi ilkbaharı görmeden çoktan çok kış gördüm gönül vuslata ermez belki ama bu kış bahara ermeli bir zamanın rüyalarında umut direttim uykusuz geçen gecelerde gözlerimde tek bir ışık kaybolan saatlerce kayboldum sanki kendimi yitirdim birer birer silindi zihnimden sevinçler duyulmuyor en sevdiğim ıslık düşmelerime devam ettim istemsizce kırık dökük ardı ardına yenik düştüm yalnızlık köşem oldu içimde kaybolmuşluğa ait bir düşkünlük çıkmazı bölük bölük kimseli kimsesizliğimi aldı kelimelerin yetersizliği derinden vurdu aradım durdum geçmişin sararmış sayfalarında kaybolmuş o eşsiz duyguyu yaşama sevincime bir yoldu belki de halime hem gülüp hem ağlayan yolsuzluğum yaşamadığım gençliğimin ardından yaralar kanar kanadıkça giderir susuzluğunu ömürdür ilk nefesle son nefes arasına sığdırılan ömürde değil gönüllerde yatar sonsuzluğum

Sinan Bayram