Düşkün Ve Islanan Karanfilden Toka

/DÜŞKÜN/

Ve karanfiller dönerek düşüyor…
Sessizliğin, ya da kısılmış sesin!

Yokluğunun ilk gençliği,
Hasretinin erginliği,
Sevdamızınsa bebekliğindeyim…
Bundan her seferinde göğsünü yıkayıp,
Doyurman için gelişini bekleyişim.

/ISLANAN/

Karanfiller düştükçe ıslanıyor.
Sessizliğim; buza kesmişliği sesinin!

Sen: Çukurova çocuğu,
Biraz pamuk ve yayla esintisisin.
Sıkı giyin, ört üstünü;
Aman ha üşütmeyesin…
Hem karanfiller düşerken donuyor.
Ben ki sıcak bir yuvayım; gelmelisin…

/KARANFİLDEN TOKA/

Karanfiller dönerek düşüyor; tut!
Tut ve koy suskun yokluğunun ortasına.

Hiçbir güneşe açamayan çiçeğimi,
Unuturmuş gibi;
Bir cinnetmiş gibi sakla…
Sonra aksini arayan bir ayna,
Umutsuz bir ağıtla kırıldığında;
İşte, o vakit tak karanfilimi;
Ölgün saçlarımın en sıradan yanına.

IŞIL DEMİRDELEN
2007.02