Düşkondu Şiiri - Hasan Öztürk 2

Adına,
Attığım her adım,
Gizli iz bırakır kaldırımlara.
Seninle,
Sensizliğin afişlerini asarım,
Baltalı Kapı Han duvarlarına.
Suskunluğuma,
Sesin değsin diye,
Seni çağırır kırık bakışlarım.
Çaresizliğimin,
Merkezine atılır umutsuz sloğanlarım.
Ve düşündükçe,
Bir martı kapar yüregimi,
Ardından,
Deniz gibi bakarım,
Dalgalanırım,
Dokunamam.
Güneş çıkar yörünğemden,
Gün susar karanlıkta.
Ay ışığı yıldızların,
Erken çekip gitmesine,
Bir anlam veremem.
Adımdan sonra bildiğim ikinci şeydir.
Seni kalan ömürden saymak.
Gözlerime anılar bürünür,
Sabahcı umutlar batar,
Uykulara bölünürüm.
Beklerim...
Bir heyacan sarar,
Canımın içinde can tutuşur,
Hasretin pususuna düşer vurulurum.
Sana olan duygularım kanar.
Yine sana sığınırım yollarım uzar.
Etrafım da karanfiller kokar.
İlk yardımına muhtaç kalırım.
İşte o vakit yok mu,
Bir ben duyar beni,
Bir de içimde ki,
Düşkondu...