-***-DüşGüdü-***- Şiiri - Orhan Ateş

Düşgüdüsü yıkkın bir ruhla savaştım
Esir bir masumiyet yüzü karalandı bakışlarıma
Gözlerim geceden çekildi
Yatımsız bir sabahın kollarıyla boğdum gülüşümü
Çaresizce sırları eşeledi aklım
Şimdi; aşk yanıklarıyla dolu tenim

Bilmiyorsun!
Kaç zaman hayalime serptiğim renklerle oluştu gülüşün
Çığırtkan insanlara, yüzünün gölgesini çizdim
Asık bir suratın, makyajlanan gizinde süsledim ümidi
Bilmiyorsun işte;
Sana neden dokunamadığımı
Varlığının her zerresini tek tek topladım çocukluğumdan
Düşgüdüsü insanca bir yakarışla çizdim tablonu

Kızma bana;
Kötü ressamları örnek aldım hep
Renkleri taşmış resimlerin içinde buldum kendimi
Sen dokun, düşgüdüyle çizdiğim bu tabloya
Yalın olsun soylu dokunuşun
Hislerim “Nice zamanlar” ülkesinde bir peri masalını andırsın yine

Hep bilmediğin bir şeyler kaldı bende;
Anlatamadığım sözlerle geliyorsun üstüme
Ölüm tutucu düşlerin arasında yakalandım gözlerini
Dilimi boğdum
Gırtlağa yapışan nefesimle taşıdım bendeki rengini
Anlamıyorsun
Gecemin her tonuna gittikçe silikleşen resmini koydum

Sus… Nasıl olsa her şey eksiliyor bakışlarında
Düş yığınları arasında genzimi yuttum
Sen Elektra karmaşasında
Ben oidipus kompleksiyle bezenmiş yürekle bakındım aşka
Ne sen bir baba bıraktın içinde
Nede ben anne dokunuşuyla bezendim
Birimiz eksildikçe, çoğaldı nefret
Ve… Gecenin siyahlaşan tablosuna astım kendimi
Sende büsbütün öleyim diye…
Kendimle dirileyim diye…