Düşey ışık Şiiri - Hakan Karaduman

Sahipli geleceklerden çalınmış zamanlarda çocuklar,

Yeter ki gün aksın, kim diyeler özgürsün, kimin zamanlarındasın,

Büyüklerin kulunçlarına saklandılar: Işık kapkaraydı, korktular.

Gelecekten çaldıkları ekmekleri ufalayıp, çiğneyerek yedirdiler,

Son büyülerden nazarlanmış geleceksiz bebekler, çiğnediler.

Toprakları çiğnediler demirsizlikten,

Topraklarını çiğnediler onursuzluktan: aç, mama!

Hepsi nedenliydi,

Ne denli çoktular!

Ekmek parası, yaşam sevdası, akan gün, dolan çeşme,

Ve kese.

Kesip atmayı öğretti hayat, eğer öğürlüyse,

Dertler…

Kim dedi, o dedim: ilk bıkan.

Yalan!

Yük ağır da ondan…

Yükü ağırdır, koyacak yer olmadığından.

Bencillik ne kibar kelime, şairler ne çok bilirler; tüm zekilere kısaltılmış kelimeler.

Ruhuna tersiz serin, beynine gitmeler, sonrası hüzün: işte bildiğin şiir senin; yarınsız kelimeler.

Yeter ki gün aksın, kim diyeler özgürsün, kimin zamanlarındasın, yeter ki güne aksın karanlıklara kelimeler.