Düşenin Dostu Olmazmış Şiiri - Nurettin ...

Sevmiyorum insanların halini.
İçimden hep ağlamak geliyor.
Neyim varsa yitirdim birer, birer.
Ne sağlık, ne sevinç, ne umut.
Geriye kaldı elemle keder.

Düşman oldu dost bildiğim insanlar.
Kalakaldım bu gurbet çıkmazında.
Nerde o hayat veren, ışık veren umutlar.
İlkbahar mevsiminde,
Başımda dolaşır kara bulutlar.

Gün geçtikçe can dostlarım azaldı.
Terk ettiler birer birer.
Bilmiyorum ne yaptım ki onlara?
“Düşenin dostu olmazmış.” Derler.
Anladım düşünce dara.

Yalnızım gurbet elde dertlerimle baş başa.
İki gözüm iki çeşme ağlarım.
Çekilmişim bir karanlık köşeye.
Bütün herkes neşesinde, keyfinde.
Kimse gelip sormaz: Halin ne? Diye.