Düşenin Dostu Olmaz Şiiri - Turgut Çakır

Dost diye bağrıma bastım
Gönlümde derin bir yara açtı
Oysa o benim gölgemdi
Bana her zaman arkadaş olacaktı
Ona çok inanmıştım
Benimle konuşurdu
Gülerdi benimle
Oynardı
Namusuma uzanırdı
Karşıma çıkardı
Benim gül bağımda gezerdi
Ardımdan kuyumu kazardı
Ağlar sızlardı
Helallik isterdi
Zamanı gelince ipimi çekerdi
Çekti de
Öldürmek bile istedi
Öldüremedi

Hata bende
Onları her zaman
Meyve veren ağaç sanmıştım

Aşık Veysel şöyle seslenir:
“Dost diye nicesine sarıldım
Benim sadık yarim kara topraktır”
Pir Sultan Abdal şöyle diyor:
“Atılan taşlar yaralamıyor beni
İlle de dostun gülü yaralar beni”

Sevgili Peygamberimiz de
“Dostunu ihtiyatlı sev,
Olur ki bir gün sana düşmanlık eder,” der.

Hata bende
Onları her zaman
Meyve veren ağaç sanmıştım