Düşen Yapraklar Şiiri - Sema Figen Akdoğan

Bir sonbahar akşamı yitirildi aşkımız. Yarım bırakıldı sen bir yana ben bir yana savrulduk rüzgarla beraber. Sevgimiz üşüyordu. Sevgimiz yarımdı. Tamamlayamadık. Tamamlanabilir miydi? Sessiz kaldık bu defa hem de çaresiz. Elim uzandı telefona ama hayır yapamazdım. Ayaklarım kapıya yöneldi. Geri çekildim. Bir savaştı belki yaşadığım. Nereye baksam sen. Nereye baksam sen. Kapat gözlerini ağla ağla ağla ağlayabildiğin kadar. Yak bir sigara daha. Dayanmak zorundayım. Gözlerinde seyrettim aşkı gözlerimden kirlenmeni istemiyorum. Açılırken avuçlarım sessizliğe ellerinin içindeyim. Ağlamak geliyorsa içinden ağla gözyaşının içindeyim. Senin yanındayken umutsuzluklar bomboş küflü bir rafta unutuluyor. İşte karşımdasın. Başımı kaldırıp sana bakıyorum. Bakışıyoruz. Gözlerinin karasına vuruluyorum. Karanlığında apaydınlık oluyorum. İçime serinlik veriyor varlığın. Gözlerin anlamlı,gözlerin ılık,gözlerin taze gözlerin gözlerim oluyor gözlerim gözlerin. Bakışlarında tüm dünyanın güzelliği okunuyor. Bana tüm dünyayı verseler senin gözlerinin güzelliğine değişmem. Gülümsüyorsun. Dudaklarındaki tebessümle yaşama tekrar doğduğumu hissediyorum. Susuyoruz bir zaman. Sana bakıyorum. Vazgeçiyorum sözcüklerden. Sözcükler bu anı bozabilir diye korkuyorum. Konuşmuyorum. Seni seyrediyorum. Senin başını eğip de düşündüğün bir zaman düşünceliliğinde seni seyrediyorum.
Geldin geldin işte geldin ve gecenin yalnızlığını böldün. Gecenin güneşi oluverdin. Seviyorum seni. Kimseler bilmez bunu kimseler anlamaz. Yokluğunda artıp büyüyen yokluğunda devleşen bu aşkı. Odanın içinde sensizlik benim içimde sessizlik. Benim içimde senin sessizliğin. Nerdesin şu anda nerede ve kimlerlesin. Öyle uzaksın ki bana. Şu an oysa ben senin burada oluşunun hayalini kuruyorum. Evet,sohbetler kuruyoruz seninle. Güzel olan herşeyden konuşuyoruz. Yaşamın yaşamın ötesindeki tüm güzelliklerden. Bir gözlerinin gönlünün güzelliği kalıyor içime oturuyor bu. Dilimin içine oturuyor bu. Dilimin ucuna geliyor bu söylemek istemiyorum. Söyleyemiyorum. Bana sus diyor her halin gözlerinle susturuyorsun beni. Donup kalıyor sözcükler. Sözcüklerimi unutuyorum. Ve geriye sen kalıyorsun. Senin dışındaki herşey bir gölge gibi silinip gidiyor.
Çok mu zor çok mu güç senden istediğim ne olurdu gelsen buraya çocukça kurduğum bu düşü niye büyümüşlüğün gerçeğine dönüştürmüyorsun. Yalnızım sen olmasan içimdeki yangının olmasa ölü bir yalnız olduğuma inanacağım nerdeyse. Yarın diye bir düşüm olabilir mi? Yarın seni bana getirir mi? Doğan gün seni bana bir ödül diye verir mi? Aşk kapımı çalar mı? Ama ya şimdi dersem ya hemen dersem öylesine yoksun,öylesine özlemliyim,öylesine olmalısın desem. Desem gelir misin? Tüm engelleri kırıp tüm engelleri yok sayıp gelsen çalsan kapımın zilini ve ben ve ben yine bir doğuşu yaşadığıma varsam. Biliyorum. Gelmeyeceksin. Eminim buna sana emin olduğum kadar eminim buna. Ama yinede bekleyeceğim seni. Hem de sabaha değin. Gelmeyeceğini kapının zilini çalmayacağını bile bile bekleyeceğim. Ve sen gelmeyeceksin. Marifetimin en güzel eserisin.