Düşen Yapraklar Şiiri - Medine Yılmazer

Sonbaharın,yere düşen yaprakları gibiydi,
Hayatımdan,çıkıp,gidenler,
Önceleri,tek,tek başladılar düşmeye,
Ardından,hepsi, beraber,

Sorgusuz,sualsiz di,sessizce bu gitmeler,
Umutsuz,yarınsızdı, suskunlukların,içinde
Yalandı,yasaktı,uzanılmayacak,kadar,uzaktı,
İç çekişler,arasında yaşananlar,

Bazen susmaktı,ne olduğunu anlamadan,
Yanmaktı,kırılmaktı adı yasak olduğundan,
Filizlenmekti bazen,yeşermek tekrardan sonra!
Kırılmaktı,tek bir başına kendi gövdene sarılarak,

Neden? böyleydi,hayatımıza bir gelip, gidenler,
Bazen,bizimdiler bazen,bir yabancı,
Bazen,umuttular,bazen hüzünün,diğer adı,
Yasak olduklarındanmıydı,yoksa yalan olduklarınmı,bilinmez,

Her biri önce,tek tek düşmeye başladılar,
Ardından,hepsi beraber,
Çok sevildiklerindenmiydi,bazen dostlar,
Yoksa,hiç bir zaman senin, değildiler

O,yüzdendirki,hepsi döküldüler savruldular,
Bilinmezlere,
Yabancı oldular,aradığında bulunmadılar,
Bir daha hiç filizlenmeyecek şekilde,
Tamamen kuruyup,kırılıp,yok oldular..