Düşen Mendilden Doğan Sır

Düşürdü adam mendilini;
rüzgârda yükselen sır, aşkın dili.

Kadın aldı, vermeden önce dedi:
“Ben lezbiyen değilim,”
ama o mendil suskun,
bin anlamla konuştu.

Beyazda açan çiçek,
gönlün nakışlı haritası.

Mendil bir vuslat, bir ayrılık,
yanık bir aşkın külleri;
elde tutan bekler sabırla,
sallanırsa cevap verir.

Mendil, dervişin dili,
sırra açılan kapı,
kalpte çakan ateşin yansıması.

Unutuldu sandık,
ama hâlâ tutar ellerimiz,
her düşüşünde, her dokunuşunda
kırık bir dua, gizli bir niyet.

Ey âşık, anla:
mendil, kalbimizin aynasıdır hâlâ,
ve biz,
o aynada kendimizi ararız.