Düşen Bilir Şiiri - Cahit Konut

Kanat açıp, çıktı göğe,
Uçtu gitti, yele düştü.
Meyillendi yüce dağa,
Kaçtı gitti, göle düştü.

Usandı dümbekten,* teften,
Zevk alamaz artık keyften.
Korkmaz, dedi-kodu, lâftan,
Gitti dilden, dile düştü.

Kelebek gibi uçmazken,
Gelincik olup, açmazken.
Meyveli dala çıkmazken,
Dikenli bir güle düştü.

Yürüdü aşkın yolunda,
Yüzdü sevdanın gölünde.
Leylâ’yı buldu sonunda,
Lâkin vardı, çöle düştü.

Gütmedi köyün yozunu,
Toprak doyursun gözünü.
Beğenmedi bey kızını,
Sonunda bir dula düştü.

Bir derya oldu, dolmadı,
Dertlere derman olmadı.
Evliyadan el almadı,
Çok zalim bir kula düştü.

Yıldızlar semâda sönüp,
Gökten, yeryüzüne inip.
KARAC’OZAN; geri dönüp,
Bir çıkılmaz yola düştü.

25 Aralık 2015 GÖLBAŞI

*dümbek: Dümbelek, darbuka