Düşe Kalka - Garib Çoban

Düşe Kalka - Garib Çoban

Başından sonuna kadar hayat bir okuldur.
Her kişiye özgü sınavlar ve zorlu mücadelelerle tamamlanır.
Öğrenmemiz mümkün olan her şeyi öğrendiğimizde.
Ve öğretebileceğimiz mümkün olan her şeyi öğrettigimizde eve geri döneriz.
Aşk duyguların en yoğunudur, yaşamanıza izin vermez.
Ama aynı zamanda ölmenizi de engeller.
Yara, karşılıksız sevgi ışığının gönüle girdiği yerdir.
Aydınlık ve karanlık aynı duyguda.
Günahtan sarhoşum, ama dilekten ayık; umudumu rahmetine bağlamışım ben.

En başında varman gereken yere en sonunda varırsan, bütün bir yolu beyhude yürüdün say.
Uzun bir yolun ardından; sıkıntılardan, belalardan.
Ve nice çabalardan sonra, tevekkülden başka kapın kalmaz.
Halbuki kapı, en başında da karşındaydı.
Bazı insanlar sadece omurganızın eğriliğine neden olan ağır sırt çantalarından başka bir şey değildir.
Yavaş yavaş ve farkına varmadan, insanlarla başa çıkma yeteneğini tamamen kaybetti.
Ta ki aniden uyanana ve etrafındaki herkese tamamen yabancı olduğunu fark edene kadar.
Günahtan sarhoşum, ama dilekten ayık; umudumu rahmetine bağlamışım ben.

Hiçbir şey dikkatini çekmedi ve hiçbir deneyim onu ​​cezbetmedi.
Hayır, daha fazla uykuya ihtiyacımız yok!..
Bedenlerimiz değil ruhlarımız dünyalık putlarla yoruluyor.
Doğaya, sevgiye, ihtiyacımız var.
Maceraya, özgürlüğe, gerçeğe ihtiyacımız var. Sakinliğe ihtiyacımız var.
Daha fazla uykuya ihtiyacımız yok, uyanıp yaşamalıyız.
Sadakat, her koşulda yanınızda olan biri.
Ve şartlara göre değil.
Günahtan sarhoşum, ama dilekten ayık; umudumu rahmetine bağlamışım ben.

Kim seni nereye koyduysa, oraya sığamıyorsun.
Kalıplar dar ve zanlar da üzerine oturmuyor.
Belki de bende hata vardır.
Ve belki de yanılıyorum, diyerek giyiniyorsun sonra üzerine oturmayan kisveleri.
Nihayet insan, başkalarının yargılarına boyun eğerek kendinden vazgeçer.
Aşıklar sonunda bir yerde buluşmazlar.
Onlar her zaman birbirlerinin içindedirler.
İnsanın hayatı yılların uzunluğuyla değil.
Olayların genişliğiyle, ayrıntıların derinliğiyle, duygu zenginliğiyle ölçülür.
Günahtan sarhoşum, ama dilekten ayık; umudumu rahmetine bağlamışım ben.

Ve hayatı boyunca bilemez, aslında olması gereken yeri.
Bir yasemin bile ruh halimizi güzelleştirmeye yeter.
Güzel söz yüreklerimizi güçlendirir.
Ve samimi duygular bize yaşadığımızı hissettirir.
Şems vakti baştan çıkarmalar bir kancadır.
Yol kaygan, varış yeri uzak !..
Seni bulana kadar aşkı aradığımı bilmiyordum.
Ey kalpleri evirip çeviren, kalplerimizi dinin üzere sabit kıl.
Günahtan sarhoşum, ama dilekten ayık; umudumu rahmetine bağlamışım ben.

Bugün mutsuzluğumuz yaşamın karmaşıklığı yüzünden değil.
Mutsuzuz, çünkü hayatın temelini oluşturan basitlikleri gözden kaçırıyoruz.
İnsan olmak ancak kendi kalbinizin içine bakabildiğiniz zaman netleşecektir.
Senin yerin boş kalıyor ve senin boşluğun mevcut olanların en güzeli.
Dışarıya bakan rüya görür; içine bakan uyanır..
Elalem ne der?..
Ne hikmetse buna çok önem atfederiz.
İnsanın bir ölçüsü olmayınca başkalarının görüşlerini ölçü kabul ediyor.
Günahtan sarhoşum, ama dilekten ayık; umudumu rahmetine bağlamışım ben.

Suskunluğum aç satırların ve kayıp bir kalemin arkasında paslanmıştır.
Bana benziyor şiirleri gecenin.
Gönlüm, bana çok zarar veriyorsun!..
Ki sen hem tükenmez bir hazinesin, hem dermansız bir dertsin.
Hiçbir şey yıkılıp sonra kendini yeniden inşa eden birinden daha güçlü olamaz.
Ve sonunda ise kendi ile savaşmaya başlıyor.
Sonuç ise hüsran.
Eğer kapınızı tüm yanlışlara kaparsanız hakikat de o kapıdan içeri girmez.
Günahtan sarhoşum, ama dilekten ayık; umudumu rahmetine bağlamışım ben.

Çözüm ise hayat rehberi olan kitaba ve onun tebliğ edicisi olana uymakta.
Seçim ise bize kalmış!..
Bazen bir sessizlik döneminden geçersiniz.
Artık konuşmazsınız, hissetmezsiniz, artık insan kalmazsınız.
Şems vakti, yazmayı aklından bile geçirmediğin mektubunu bekliyordum.
Senden bir mektup bulurum umuduyla, teheccüt vakti uykumu bölüyordum.
Geleni bırak, gideni bırak, geriye ne kaldığını gör.
Hayatımı ateşe verdim, alevlerini Huu ile körükleyenleri arıyorum gönlümün.
Günahtan sarhoşum, ama dilekten ayık; umudumu rahmetine bağlamışım ben.
(Y.ed - Bir Lokma, Bir Hırka Albümü)