Düşe Kalka Şiiri - Özdemir Aydın 2

Herkes kırılmıştır mutlaka bir yerden,
Kimi belden, kimi bilekten,
kimisi taa yürekten.
Ama kırılmıştır mutlaka,
Belki bir acı sözden, belki terk edilmekten.
Kırılıyor işte,
İnsan dediğin etten, kemikten,
Kimi gülden, dikenden,
kimide dilden,
En kötüsü de bir çift acı gözden.
Kimi kalpten, yürekten
Kimi candan, canandan.
Kimi aynı karından, kimi aynı memeden.
Hani derler ya suyu aynı membadan,
Hah öyle işte.
Kıran varsa, mutlak senin en yakınındadır.
Herkes kırılmıştır mutlak,
Kimi ışkınken, kimi filizken,
Yemişe dönmüşken.
Yani kırıyorlar işte,
Bazen çiçeğini koklamak için.
Yani kırıp deviriyorlar uzun, up uzun,
gölgen üstüne.
Bazen dalını kırıp bırakıyorlar,
gövden dibine,
Bazen başını kesip atıyorlar,
dalının dibine.
Yani ne yaparsan yap, kırılacaksın.
Ya kırıla kırıla bu hayatı bitireceksin,
Ya sarıp sarmalanıp bu hayattan göçeceksin.
Kırıkların hep gizli kalacaktır,
karanlık dünyanda.
Öyle ya da böyle,
Düşe kalka...