Düşbayır Şiiri - Ali Tekmil

Gündoğuya çağ yelleri yapışmış, günbatının eğnisinde bulutlar… Bir kareye oturmuşlar; gelip geçeni gözlerler…Emziğine birkaç damla su sürecekleri adam! ararlar.

Günler; kervanlar, kafilelerle gözlerinden geçer, gider. İçlerinde adam yok! Bu, nedir böyle! diye gördüklerine sitem ederler. Başka bir güzergâha mı kaymıştır ne; adam’ın ayak sesi duyulmaz.

Günlerin, takvimden bir ateşte kaynayan aşı bütün buharlarını yanmaya yatırmışken kalabalık içinden; dizlerini yarı yanağına dek titremeye terk etmiş biri, çıkagelir. Çölüne tilkilerin bile yüz vermediği, kaktüslerine çekirgelerin dahi tünemediği hal ve gidişinden bellidir. Bir kara çağ deliğinin, yer’inde duramayan kapağına yüzükoyun kapandığı ve Oturan bir Boğa’nın, küre’nin karanlık dibine attığı Apaçik bir tekmeyle de kapaklandığı yer’den uğuruna uğradığı da… Bir çeşme oluğu, bir dere şırıltısı, bir kaynağın can evinin kapısını bin elle çalan elleri…Bir vaha, bir serap… Bir damlacık dil üstü! .. Neler verilmez ki!

Bulutlar da bu yanda beklemekten bunalmışlardır. Neredeyse yamakları yumruk yumruğa…İşte! Beklenen an, bir tarafın dizlerini, öte yanın gözlerini Siyu toprağında petrol bulmuş Co gibi bağlamıştır. Olanlar olacaktır.

Adam, düz’lerini gözlerine ayarlayarak göğün, gerdek gelini gibi gerinmesine bakar. Buraya kadar! diye geçirir içinden. Yaka- bağır dövünme, çal- çaput sabrı buraya kadar… Ateşten ve çağ külünden ağzıma az sonra nur çavlanı gibi bir bulut boşalacak. Gözlerimin feri, dizlerimin gideri yeniden yeşerecek. Gayrı tutmayın siz beni! Bütün yörüngelerim düşlerini sudan dolduracak…

Günbatımı eğnisinde uzun gözlemevlerinden beri uzak galaksilere düş’lü uzay araçları yollayan bulutlar birer birer indirirler kilitlerinin periciklerini. Buluntu bir çocuğun boşluğuna dolarlar…

Çocuk, emziğinde son bulutun seğriyen tadı, yürür düşbayır’ın ikindisine…

Ali Tekmil / 28.12.07