Düş Yorgunu Şiiri - Dinmez Er

nasıl mahzunsundur şimdi kimbilir?
hüzün oturmuştur düş yorgunu gözlerine
akşamın sisleri içinde kaybolmuş gibisindir
gamzeli yanakların üşümüştür, gözlerin buğulu
hangi pembe bulutun üzerinde,
haylaz rüzgarların önü sıra kaçar gibi gittin
bir orta çağ şovalyesi gibi diz çöküp önünde
ilanı aşk ettiğim gün, olacak şey miydi gidişin

hangi kent daha güzeldi bizim kentimizden?
sokakları portakal, limon, mandalin, ağaçları
sabahları gümüş, akşamüstleri kumsalları altın
turkuaz bir atlas gibi engin bir denizi var mı oranın?
semanın gizemli sonsuzluğunda yıldız yok, ay solgun
bugün, sorarlarsa bana seni sakız ağaçları, ardıçlar,
bu kent, doğup büyüdüğümüz, sokaklarında oynadığımız
kırlarında yaban zambakları, çiğdemler topladığımız
geliversen diyorum habersiz, bir sabah sahilde karşılaşsak
balıklar sevinse, kuşlar neşelense, çiçekler açsa rengarenk

elimi uzatsam sana, gözlerine baksam, avuçlarımda sıcaklığın
yan yana bir yere otursak, ayrılık günlerini konuşsak
göz kırpsa üzerimizde güneş, sıcak kollarıyla sarsa bizi
okusam bir bir varlığında, yokluğunda sana yazdığım şiirleri
benim sevgili imbatım esse, saçlarını dağıtsa, ben okşasam
sensizlikte hayalimden gitmeyen güzel yüzüne bakıp sorsam
beni, meyve, deniz kokan bu rüya kenti neden terkedip gittiğini

desen ki; ' bitti artık, geçti yabancı kentleri görme tutkum.
düşlerimi avlamaktan vazgeçtim, düş avcılığımın son günüydü bugün
aşkımızı yitirmeyeceğiz artık insafsız zamanın çelik dişlilerinde,
boş hayallerle...Çocukluğumuzun kenti, bir büyük aşkın kenti olacak.'

Dinmez Er / Çeşme / 2010. 04. 28 /