Düş Yoksunu Ruh Kıstası Şiiri - Düşet Utkun

Kafamın içine hapsoldum
Ayaklarıma beton döktü düşünce,
Beni en derin bir denize attı
Ve ben o denize düşünce
Tuhaflaştım
Anlam yoksunluğu
Şimdi en iyi arkadaşım
Sığamıyorum bu bedene
Ötesine de gidemem
Ürküyorum
Zıtlaşıyorum kendimle
Ruh zihin kavgasıyla
Bir iç savaş yaşıyorum
Ve herkes etrafımdaki
Akıp akıp yok olup geçiyor
Gülümsemeden sahte
Hayatların içine hapsolup
Maskelerini çekiyorlar
Ben derinleştikçe
Onlar sığlaşıyorlar
Yüzeysele aitler
Hiç bir şeye sahipler

Bu hayatın merkezi
Ben miyim?
Ben herkesi
Düşünmeli miyim?
Yoksa kendim üzerinden
Bir anlam yaratma tasasıyla
Bu ömrü çürütecek miyim?
Ya da yarıda bırakıp
Kendimin tanrısı yapacak
O eyleme el verecek miyim?