Düş Yağıyor Urla’ya! Şiiri - Ali Tekmil

baktım; o anda, oradan geçen bütün düş’leri çevirip konforuna kandırmış bir kadın,kırkının üstünde oturuyor. saçlarına sarmaşıklar mı dolanmış, ayaklarına ay mı düşmüş nedir; flu bir fingirdeme… içine atmış kendini; dişlerinin beyaz elleriyle tutmuş; düşlerini gösteriyor… ben diyeyim sabun köpüğü, siz deyin çavlan döküldüğü; aktıkça bakası geliyor da insanın… yol ferman dinlemiyor…

elim Adana akala’sı, değneğim defne … yürüyorum. sağım – solum başına boydak günışığı, önüm – arkam “ inti ilimani “ … hazzımdan; boyumca bir beyaza tırmanıyorum. tanıdık bir bulut tosluyor omzuma; o anda beyazlarımız kucak kucağa… onun kulaklarında haziran küpeleri; Kemalpaşa kirazları mı desem, Zile vişneleri mi … değdikçe gözlerimin ikindi pervazına tekmil bağlarıma salıncaklar kuruluyor. gerisi; görülmüş, duyulmuş şey değil … evrenin en elektrikli sevişmesi: kasık kasığa iki bulut … ateşi akıllara zarar… göz- kulak tanımaz, patlaması…

baktım; tavana değiyor başım; yan betonu azıcık araladım. kısalarımı koyverdim bağ evinin içine. bağ evi dediğim de: lodostan yapılmış bir oda…içinde gündüz sefaları, akşam ağırlamaları, har’lı halay geceleri… can yeleklerimi takıp, usulca daldım içeri…

dalmamla …evin bütün geçmişi ve geleceği paletlerime abandı. her dalgası ah! edip patladı döşümde… ahtapot dolanması kayalık kalır: halat yetmez, çapa tutmaz okyanus çekmesi bu; derine … daha derine…

ne halatı harita hafızalı bir gemi, ne brövesi ibrişim işlemeli bir kaptan … ne bir fener, ne de uzunları kutup yalayan albatros… yalnızca su ülkesinin serin soluğu ve onun; dönüşleri yakmış heceleri…

derinliğin peçesini indirip baktım: yüzü de, yüzgeçleri de yoktu! pulları diye bildiklerim de: zehirli zırh bıçakları; yaklaştıkça narkotik…

deh! dedim düş atıma; palete kuvvet! .. bir güz günü vardım varoşlarıma. bir soluktan daha tez; durdum, dinledim: ardımda yirmi bir rihterinde bodoslama … omurga haşat. Kocadağ’a baştan kara; çalakanat düş yağıyor Urla’ya…

Ali Tekmil / 15.07.2007 – Kalabak.