Düş Ve Anne Şiiri - İrfan Bakırcı

karanlığının en kesif gecelerinden biriydi ömrümün.
işte öyle bir geceydi dün gece.
dün gece düşümde seni gördüm anne.
küçüktüm ben, çocuktum anne.
dövdüler beni anne, bana sövdüler.
senin annen yok, kimsen yok dediler,
küfrettiler...

elimden tutan olmadı,
işte o an kimsesiz olduğumu anladım,
feryadettim, figanettim, ağladım anne.
ağladım,
dinmedi gözyaşlarım, dinmiyor anne.
çırpındım anne.
şu hayat denen yolun çamurlu bataklarında,
isyan ettim bir kurtarıcı diye.
cahildim bilemedim.
kadere isyan ettim, kızdım, küfrettim.
elim kara, yüzüm kara, cahildim anne.
kimsesizlikten, sensizlikten, annesizlikten utandım anne.

bağışla anne...
bazen geçtim kendimden,
sana gelmek, sonsuz huzura ermek hevesi sardı içimi.
intiharı düşündüm anne.
sonra korktum, gelemedim,çocuktum yapamadım.
can tatlı geldi, canıma kıyamadım.
bağışla anne...

büyüdüm bak işte.
artık jandarmalardan korkmuyorum.
oturduğum kahveyi polisin basmasına alıştım,
karakollardan bıktım usandım anne.
zamansız ve apansız uygulamalar kesti iflahımı.
anlayamadım dört duvar içinde ne gece nede sabahımı.
savcılar affetmedi, kırdılar kalemimi.
bari sen affet anne yavrunun günahını.

şimdi delikanlılık çağımdayım.
ve sahte sevişlerede alıştım.
bugün öptüğüm kızlara, yarın küfredebiliyorum,
terkedebiliyorum, acımıyorum anne.
çünkü artık yıkım mevsimi ömrümün,
yıkılıyor bir bir,
bin emekle kurduğum sevgi duvarlarım.
bundan böyle sevda ne demek,
aşkı ben göhsünden yumruklarım.

işte bu kadar anne eylemlerim.
bu kadar vukuatlarım.
hani yokda değil sızıyan yanlarım.
bu güne dek horlandım, azarlandım,
dövüldüm, küfredildim, sövüldüm.
küçüktüm, ağladım, karşı koyamadım,
bir şey soramadım.

ama onlar acımadılar anne acımadılar.
seni benden aldılar anne çaldılar.

küçüktüm ben büyüdüm.
ben ağlarken onlar güldüler,
küfrettiler beni dövdüler.
annen gitti, annen gelemez,
senin annen asla dönemez,
lanet olsun.
senin annen öldü dediler.