Düş terzisi Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Rahmetli anneciğim beni hiç sokağa bırakmazdı. Pamuklara sarar zenbillerle asardı tavana. Bu yüzdendir ki sokak jargonunu bilemedim hiç, itişip kakışmayı ağlayıp ağlatmayı öğrenemedim. Dünyayı kitaplardan öğrendiğimi söyleyebilirim. Pısırık bir çocuktum çocukluğumda; o yüzdendir ki şiir benim vazgeçilmez yaşıtım arkadaşım oldu. Bir de kitaplar şimdi de öyle olacak ya... İnternet uyüzünden eskiden olduğu gibi çok kitap okuyamasam da seyahatlerin de kitap okumuş kadar kişiye bir şeyler kattığını biliyorum. Bu bilinçle çok gezen mi, çok yaşayan mı savının ikilemindeyim. Bu gün ise çocukluğumda tanımadığım sokak çocuklarının kisvesini, şiirlerime giydirip arkadaş ediyorum kendime... Çamurlarda oynayıp, üstümüz kir pas toz içinde kalacak; kerpiçten evler, fırınlar yapacak sevinçten dünyalar yaratacağız. Ta ki anneciğim beni yanına çağırana kadar. * Şiir sokak çocuğunun başı okşandığında, toz içindeki yüzünde tozlu kirpiklerinin gölgelediği kara gözlerinde görülen ışıltıdır bana göre... Ve o güzelim çocukların ekmeği aşı olup yaralı bereli yüreklerine sevinç tohumları ekeceğim. Herkese sevgiler selamlarla esenlikler diliyorum.