Düş(ten) kuyu Şiiri - Arjin Murad

1
Düşteydim…
Bir sığınak oldun ömrüme, gözlerinin içine düştüm…
Acemi bir yalancıydım yalandan hayatta, tutunamadım sana…
Gözlerinden dipsiz bir kuyuya düştüm…
Dibi olmaması bir kuyunun…
Yani sürekli düşmek…
Düşerken, bir yerlere tutunsan ne çare…
Ne kadar asılı kalabilir ki insan kuyudaki bir şeye…
-ne kadar asılı kalabilir ki sonsuzluğa-
Hiç bilmediğim yerlerimi gördüm düşerken…
-sen kör mü oldun? -
Bir isim buldum ki sana “sığınaktan” öte…
Yüreğimin doğum lekesi dedim adına…
Daha ben doğarken yüreğime kazınmış bir leke…
En kutsal, en temiz, en vazgeçilmez leke…
Tutsan ellerimi, ah tutsan…
2
Zaman yok şimdi burada..
Güneş yok…
Sen yoksun…
Her şey düğümlü, her şey bağlı…
Sözlerim boğazıma düğümlü…
Gözlerim kuyudan içeri bakan gözlerine…
Yüreğim hep bende olan yüreğine…
Acımıyor olamaz canın, ben düşerken…
Düşerken ben bir şeyler kopmalı senden…
3
Şimdi yetiyorken döndürmeye gücümüz bir şeyleri…
Durma öyle…
Uzat ellerini…
Uzat… yok mu tutacak bir yerlerim?
Kirli miyim o kadar?
Tükür kirliliğimi yüzüme…-kirliysem eğer-
Değilsem tut kalan temiz yerlerimden…
Yüreğimden tut…elini bağrıma sok…
Yada öğüt ver –basitçe-
Alışırsın de…
Buda geçer de…
Sonra çığlar altında kalmış ömrümde açan;
Tek “berfin” imi de sök al yüreğimden…
Bir hayalet bırak benden geriye…
-ki şimdi o bile değilim artık-
09/06/07
AmedD.bakır