Düş'te Çrürmüş! Şiiri - La Reş

İçimi akıtmak istiyorum. Bir dost sesi, bir
dinleyen kulak olsun istiyorum yanı başımda. Sadece
içimi akıtmak, kurtulmak! Boşaltmak bedenimde senden
geriye kalanları.
Şimdi yanı başımda olsaydın! Sana
anlatsaydım seni. Bendeki kırgınlığı, küsmüşlüğü,
bezmişliği, için için tükenmişliği. Dinleseydin
yine dost bakışlarınla! Dinleseydin yüreğinden akıp
bana ulaşan gökyüzü maviliğinle, umut dolu
sesinle...
Ne garip değil mi? Yine senden bekliyorum!
Şu koskocaman dünyada, bilmem kaç milyar insan
içinde! Yine seni istiyorum; dostluğunla yanı
başımda.
Halbuki benim şu parçalanmışlığımın, için
için kendimi yiyişlerimin kaynağında yine sen
varsın. Yine senden kopmuşluğum değil mi yeryüzüne
küsmüşlüğüm! Hayal kuramayışlığım! Düşlerimi
çürütmüşlüğüm...
Sakın ha! Seni suçladığımı sanma. Yine o
mekanik mantığınla anlamaya çalışma beni; senden
kopuşu ben istedim her adımında yaşamın. Hiç
sımsıkı sarılmadım sana. Ne istediğini? Ne
yaşadığını bildiğim halde hiç uzatmadım elimi. Hep
ben oldum isteyen; hiç vermesini bilmedim
biliyorum tüm bunları. Ama diyorum ya yine
sensizliktir beni yitiren... kendime bile yabancı
kılan, sensizliktir içimi kanatan.
Yaşamı olduğu gibi kavrasam neden sonuç
ilişkisini kurabilsem, korumak! Sahiplenmek! Anlamak
istesem yaşadıklarımı, sorgulasam kendimi çözer dim
biliyorum tüm sorunları. Yada sorun olmaktan
çıkarabilirdim kendimi.

Anla be gözüm; biliyorsun işte.
Ben bütün bu saydıklarımı yapacak kadar ciddiye
almadım hiç yaşamı. Hiç içinde bir yerlerinde
olayım, sıradan bağlarla bağlanmak için; emek ve
çaba sarf edeyim demedim hiç. Öylesine ayakları hiç
yere basmadan bu yaşamın tamda orta yerinde
çevresindeki her şey
..........
..........