Düş'sel Sancılar Şiiri - Samet Kalabak

Düş'sel Sancılar

Geceyi yırtacak kadar beyaz,
Düşlerimi düşürecek kadar siyah bir şahin vardı
Meleğin yeryüzündeki gölgesinin gözlerinde.
Giderken öyle bir eda,
Dilinde öyle bir veda,
Ardında düşsel sancılar bırakmaya kararlıydı.
Sen yanaklarıma düşe düşe,
Ben dizlerime düşe düşe,
Bi' yutulmaz lokma oldu boğazımda bu ayrılık.
Bakarken ardından gecenin arka bahçesine düştü.
Tutmaya çalışırken ellerimle sonbahardı,
Rüzgâr aldı götürdü uzağıma düştü.
Sen düş'tün gecenin içinde,
Ben düştüm kalbimin olay yerinde.
Siyahtan bozma,
Kırmızıdan solma ayrılık çökmüş bir geceydi.
Ay, gerisin geri kendine saklandı,
Sakladı yaşanmışlıkların asil gözyaşlarını...
Gözlerinin mânasına kifayet eden tüm kelimeler
yasaklıydı, bütün şiirler nefesime saklandı.
Usulca yaklaştım, yaklaştım,
Notaları intihar etmiş bir şarkının sözlerini
kulağıma fısıldadı.
Yaklaştıkça içimdeki delikanlı ürperdi.
Oysa ben, dudaklarımdaki hiç duyulmamış
notalarla tamamlanmak istedim senle.
Ve gitgide uzaklaşırken parmakuçların izlerinden
Yasaklanmıştım adeta ellerine.
Gözlerinden ayrı kaç kış geçtiyse ömrümden,
Dinmedi yağmurlar yüreğimin gökyüzünde.
Çocukluğumu gömdüğüm nice ölümler atlattım,
Sadakât yolunda ömrümü heba ettiğim nice
ihanetlerden geçtim,
Hiç ama hiç şüphesiz dosdogru adam
bildiklerimden düpedüz yalanlara inandım,
Kimle kalktıysam,
Kimin elini tuttuysam hep o canım dediklerimle düştüm.
Tanımsız kaldı bu yüzüm yıllarca,
Ne kadar his varsa hepsini bir bir düşürdüler,
Hepsini çektiler, kopardılar yüzümden,
Tutamadım.
Sevinçlerimi, umutlarımı da aldılar,
Gülemedim.
Gözlerinin penceresini karanlığına kapamış,
ağzı rutubet kokan yalnızlıklardan geçtim ben.
Benden taşınıp başkasında yaşayan düşlerimi
ikinci el tezgâhlarında aradım.
Gecenin esrara yenik düştüğü,
kendimden uzaklaşıp başkalaştığım zamanlarda
tanımını kaybediyordu benliğim.
Endişenin biçim kazanıp yüzümde hüzne dönüştüğü,
Sabrın benden çekilip uzaklaştığı,
Uzaklaşırken bekle dediğim zamanlara mıhladım umutlarımı.
Beklerken kirpiklerime salıncak kurdum düşlerimden,
Gözlerinin hipnozunda kaldım her dem.
Sadece, ömrünü ömrüme, ömürlük davet eyleyip
senle yaşlanabilmeyi istedim.
Geceleri insanlardan arınıp
yalnız kalmayı ibadetim eyledim.
Sessizce hep seni bekledim.
Ben sende ardı arkası kesilmeyen düşlerimi sevdim,
düşürmeden.
Sana adanmış bir şiir var dilimde,
Dudaklarımda bekleyense bir neşter.
Hala nefesinde saklıdır gözlerinin manası,
Konuşursam şiire neşter düşer diye,
Sıyrılıp uçar diye, uçarsa düşer diye,
Düşerse ölür diye, nazar değer diye anlatamıyorum.
Geceleri yürürken şarkılara takılmamaya,
Şiirlere düşmemeye dikkat ettim hep.
Takıldın mı bir kere,
Düştün mü bir kere iflah yok kurtulamazsın.
İnsan,
İnsan bir şarkıya takılmaya görsün,
Bir ömür sürüyor sendelemesi.
Hele ki bir şiire düşersen, hıçkıra-hıçkıra yaşarsın,
Yaşamak mı bu dersin, ölmeyi istersin.
ölüm düştü mü bir kere kalemine,
Kendinle omuz omuza, hayatla şiirli şarkılı kavgadasın.
Tanrı'nın elleri,
Bazı aşkların ruhuna yazmıştır tutkulu bir vâroluşu;
Yaradılışlarındandır sonsuz oluşları,
Bazı kadınlar doğuştan dişidir,
Diğerleriyse sadece kadın.
Asil ve siyah,
Dehşet ve kırmızıdır üzerine giyindikleri asalet;
Ve soyunduklarında ise
Baştan aşağı tam bir aşk abidesi.
Hep demişimdir romantizmin manası derindir,
Ne kadar derine inersen o kadar göğe çikarsin
Ve ne kadar göğün göğsünü yırtarsan
O kadar siyaha, kırmızıya bulanır tutkuların.
Aşk, siyah bir geceyle inerken üzerine,
Meleğin yeryüzündeki gölgesi
Kırmızı bir şiir olur düşer geceye.
Sen bana öyle bir düş'tün ki
Bunca zaman düşürmeden taşıdım seni;
Dudaklarımda şiirle, kalbimde aşkla.
Babam dudaklarıma şiiri,
Annem kalbime aşkı aşıladı,
öyle büyüdüm ben.
Madem ki kaderimizde yan yana yazılı adlarımız,
Demek ki atlarımız hazır bizi bekliyor.
Hadi sevgilim,
Parmak şıklatıp şaha kalkalım,
Başlasın ay'a doğru aşk serüveni.
Ay'dan da aydınlık bir gecede,
Dantelli siyah düşlerle seni bekliyorum.
Ertelenmiş kaç sevişmelerimiz varsa
Hepsinin hıncını çıkaralım bu gece.

Samet KALABAK