Düş Ölüleri Şiiri - Osman Deniz

Dokunurken ölüm şu hayat tezgâhında
Örülürken an ve an ipeğinden hiçliğin
Beklerken zamanı ben ipek kozamda
Ne zaman bitecek yalnızlığı kefenimin

Acının pençesinde dağılırken iskeletim
Ruhum biçimleniyor durmadan tenimde
Bir kozanın şarkısı melodisi ötelerin
Ve nefesi ölümün busedir dudağımda

Mahşere açılıyor artık tüm kapılarım
Suya yazılmış hayat hızla akıp giderken
Gövdelerini bırakıyor gölgeler durmadan
Düşlerin ölüleri gözlerimde canlanırken

Düşlerin arasından bakarken ben sana
Sabahın ilk ışığıyla boğulurken her gece
Ve birden uyanınca ben bomboş odalara
Düşler ve gerçekler gözlerimde bilmece

Şu ömür de eskidi sensizlikle beraber
Zamanın saatlere sığmadığı anlarda
Gelip geçen ömürde yer tuttukça seneler
Seni arar gözlerim şimdi tüm olmazlarda

Çiziyorum yüreğimi ortasına bir yokun
Çalıyor gözlerimi düşlerim hiç durmadan
Hangi kapıyı çalsam buyur eder yokluğun
Yolunu yitirmiş elim uzanıyor boşluğa