Düş'müş Şiiri - Taş İskele

Ağmıştı çember.
toprağına yol almıştı kırılganlığı
Yay'mış kendini, helezon.
Zonklamıştı teslim oluşu özlemin sarmalına.

Aidiyeti yoktu,
çemberin kaf'esindeki pega'sus'un.

Susun!
Mavi pembeye evrilirken,
yengi sözlükten firar ediyordu.
Duvara yapışık cenindi dizeler.
Ölüyordu aşk şiiri!..

Düş'müş' tü gerçek.

Ah Daphne,
saçların helezon, kaşların yay.
Dağıt gelsin yüreğinde biriktirdiğin,
aklına taç ettiğin en deli çiçekleri...

Aidiyeti yoktu,
çemberin kaf'esindeki pega'sus'un.

Susun!

kırıldı kısırdöngü çemberi,
yay oldu...

Aşk adına Apollon şok yürek...

Gel ki,
Eros'a
sadaktan çekeceği,
ok gerek...

Düş'müş' tü cenin dizeler,
Ölmüştü aşk şiiri...