Düş Mektebi Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir suskunluğun eşiğinde doğdum ben,
rüzgârla büyüyen bir ninniydi adım.
Kalem tutan elimde annemin duası,
gözbebeklerimde eksilen yıldızlar vardı.

Yüreğim bir tekneydi,
dibinden sızan hayallerle yol aldı.
Ne zamanki umutla kürek çektim,
dalga kesti yolumu, rüya unuttu beni.

Kırgın düşler besledim göğsümde,
ağlayan bir bulut gibi ıslaktım hep.
Sözlerim ağzımda şelale olup
susmaya söz vermişti içli bir mevsimde.

Bir mektepti kalbim,
sıralarında yalnızlık oturur,
tahtasında yarım kalan dualar yazılı.
Ben her harfi bir sızı gibi ezberledim.

İsyana meyilli bir sessizdim bazen,
bazen de sevecen bir kabul gibi.
Gökyüzüne baka baka konuşurdum,
bulutlar cevaptı, ben hep soruyordum.

Ve işte şimdi…
Ruhumun ıssız harflerinden bir şiir
düşüyor yeniden içime —
ne tam yitik,
ne tam çocuk,
yalnızca biraz eksik,
biraz da şiir.