Düş'lek Şiiri - Özlem Saba

çok öncelerden tanıyorum sanki sizi
eski bir çarşıdan.

henüz işportaya düşmemiş
fakat sırasını bekleyen...

kekik kokusunda yakınsınız galiba
saçlarınız sedeften...

bir mercanı andıran gözleriniz
düşmemiş hala korkulara
bir meddah gibi
savunmasız ve günahsız kılıyor beni.

şimdi ikimiz
bu çarşıda hem ağlayan
hem oynayan çocuklar gibiyiz.

sabahlar, erken bizim için
akşamlar uzak şimdi...

ellerinde içi gözyaşı dolu bir balonu gezdirir gibi
biraz haylaz biraz tedirginiz...

patlasa sanki şimdi şuracıkta
tüm dünya boğulacak sanki...

söyleyin şimdi!
neyin doğrulamasıdır geçmiş?

ne kadar acı çektiğimizin mi?
ne kadar ders aldığımızın mı?

hem ben;
yaşamı boyunca her dersten sınıfta kalırken
siz nerelerdeydiniz ki?

şimdi o çelik/çomak tutan elleriniz
hangi milattan kaldı
bir yandan beni
diğer yandan kendizi döversiniz?

yapmayın!
ne olur yapmayın

bu kurutulmuş defne kokulu çarşı
bir şeyler fısıldıyor hep kulağıma

eskidik ama kaybolmadık henüz der gibi...
hem ben kaybolsam,
siz bilirsiniz, bulursunuz beni

siz kaybolsanız
bulurum ben de sizi
henüz düşmeden tezgahlarda

ne olur bakmayın artık geriye
tükeniriz..

dağılır bu çarşı tek bir sorguyla...
köle pazarlarına düşeriz...