Düş/le Menşure.... Şiiri - L. Rahşan Doğan

İki fare...
Konuştular kendi aralarında
Asıldılar küreklere,
Uçları sonsuz edebilmek için
Yetişemiyordu zayıflamış bedeni Menşure Hanıma,
Tüm bildiği alıştırma öyküleri de...
Korku sardı tüm bedenini.

Başka dostlarını gördüler, denizin orta yerinde,
Selim Bey, kuyruğunu bir o tarafa bir bu tarafa sallamaya başladı
İnce bir telaş aldı aklını,
Dedi ki
' Menşure, bakma onlara biz onlardan önce varacağız
Yanımda kal, bırakma beni'...
Menşure Hanım umursamıyordu
Tüm küreklere öyle bir asılmıştı ki
Tek bildiği, kayığı terk etmeyeceğiydi...
Tüm farelere inat...

'Ya batarsak! ' diye geçirdi içinden...
Selim Beyden, ancak bu düşünce ayırırdı onu...
Bildiği her şey anlamsızlaştı...
Narin kollarına baktı
Belini doğrulttu,
Kuyruğunu havaya kaldırdı
Gözlerini, var ettiği Tanrısına çevirdi,
'Lütfen, fırtınalarını çek üzerimizden! sonrası senin işin'...

Tanrı omuzlarını silkeledi,
Üzerinde bir ağırlık hissetti
Duyuyordu Menşure Hanım' ın haykırışlarını...
' Ah be fare hanım, bana sormadan çıkmışsın bir yola
Düşlemişsin yaratmışsın,
Neden şimdi bana yalvarırsın...
Bu kadarını var eden
Sonrasını da tamamlar.
Hadi git, yol senin
Sonrası da senin işin'...