Düş kırıntıları Şiiri - Mikail Dede

Düş kırıntılarını ektim toprağa
gönül yaparklarımı savurdum tezat rüzgârlarda

cahilce sevdim seni her mevsim
cesurca saltanatını kalbimde sürdürdüm
tek vazgeçilmezimdin yalvardığım
sevdam diye diye

seninle doğdum seninle öldüm
bu idi tek patavatsızlığım
seninle yeşerdi gönül bahçem
seninle dizelere sığmaz sırlarım

sürüklendim poyraz yellerinde
kopan o fırtınaydın yüreğimde
gözlerine mühürlü mevsimde

yazdı sevdim dercesine kalemim
sensizliğe esir düştü tüm benliğim

gözlerine kul köle oldum sefil ayazlarda
ne olurdu bir tebessüm etseydin umutsuzluğuma
mürekkep olsaydın boş sayfaların beyazına

tütün kokusunda esen güz oldun
gecelerin buğusunda yüreğim talan
şimdi mehtabın şavkında tuttuğum binlerce dileksin

nefes de titreşen nice şarkıyım
şiir hecesinde ağlayan viraneyim
güz gecesinde solan hayallerim

nice bedeller ödedim azraile
bakmak için deniz mavisi gözlerine
ne demeli şimdi benden göçlerine

üzüm serildiğim mevsim
güz tablosuna düşen iklim
anıp adını yanan meşaleyim
adını türkü bilip de suskunum

artık aşka minnet eden gölgem
harabe yığın mahzun yüreğim
anılar mezarıma güller ektiğim

ruhumla savrulduğum kalemde
çırpınan kelimelerin ölümünde
yüz çevirdiğim, sen artık,,
yaşayan meftunsun şiirlerimde…