Düş Kırıntıları 2 Şiiri - Ayşe Gül Öztürk

Bir çok karanlıklarım vardı...şeytan aldı götürdü sonra,bana biraz haz bıraktı sus payı...aşkın gözü kördü,şeytanın da,aşk pek nazlıydı gelmeye...şeytan hep,yanıbaşımdaydı....

*

Ne zaman düştü başım dizlerinden....ne zaman bunca büyüdüm de ben,öptüğünde dinmez oldu acılarım....saçlarım örgüden sıyrılırken mi yittim ben çocuk düşlerimi ve sen...sen bir hastane odasında bırakırken sevinçlerini,ne zaman bıraktın-her şey geçecek-demeyi...

Dün sokakta kaptı kaçtı oynuyordu çocuklar...bir baktım düşlerim yok bıraktığım yerde...Hey...! Mavili çocuk...düşlerimi geri ver...

Son değil bu biliyorum...suskunluğuma düşen bir hüzün saydığın adını,kanayan yüreğimde bir yediveren sandığınca....sonu gelmeyegörsünmüş aşkın...toza bulanmayan,ve uzağa düşmeyen bir gülüş yokmuş sevgili....bu son değil....biliyorum...özlüyor yüreğim taze acıları...izleri....

Yoktun...kapımdan nicedir uzak varlığın...nicedir düşmüyor dilime aşk şarkıları...ben ki güleç,iyimser,yüreği papatyaya benzer kadın...çatık kaşlı,sesi ağıtlı bir çalıya döndüm işte....