Düş kırığı Şiiri - Enver Levent Batur

_ iç geçirmeleri
yüz buruşturmalarım
ayın pırıltıları gibi kayalara vuruyor solgun ve eflatun gecede
uykusuz şafaktan önce toplanan yıldızları sayarak
kuşkuna başkaldırdım

gezgin bir kuyrukluyıldız gibi inatçıydım

kayalara çarparak başımı uyandığımda bir koyakta
ay bile esniyordu düşümde
sürgündeyken güneş
hiç olmazsa su sesi olsaydı ya şu kayalar arasında

_ bildim sonunda
yanında körce gelgitlerim varmış
yağmur sularında yıkanıp yunmak için günahlarımdan
koyağın çıktığı yere gittim
yarı açık bulutlar yırtıcı ufuklar

kararan gün ışıklarıyla kargınmış tinim

hiç kimse senden daha yakın olmamış günahlarıma
uyuşturan gecelerin uykusuz ateşiyle
hüsran egemen olmuş sonsuzluğa

_ düş kırıklığıyla
hiçliğe bakarken penceremden
şafakta öptüm seni gül rengi umut
şimdi soluk mavi hava erinç içinde
bir sedyede taşırlarken yaslı geceyi yeni günde