Düş Karası Şiiri - Temmuz Gezer

Düş karası yine yüreğim,
Öyle ki; kansız oldu ölümüm...
Kimse ağlamadı ardımdan...
Kimse yollarıma su dökmedi...
Çabuk dön diye...
Sesim çıkmadı...
Bahardı; yaprağıma çiğ yerine,
Kırağı düştü...
Yol yoktu,
Apansız indi sabahıma, karanlık,suskun yıllar.
Gül damlası, bir boğumluk...
An oldu dünüm...
Devinimsiz bir hayat bu,
Dedim ya kansız oldu ölümüm...
.......................................................
Hani sevdaydı ya hayat,
Hani saçlarım güneşti,avuçlarında doğan...
İçini ferahlatan, yemyeşil bir ormandı gözlerim...
Ömrün ömrüme örülmüş saç örgüsüydü,
Pırlanta taraklarla süslemek istediğin...
Pırlantayı pahasından değil,
Benli günlerin ışıltısına benzettiğin için severdin...
Ben papatyalar isterken,
Sen pırlantalar düşlerdin.

Sana karanfiller takamam,
Hüzünlüdür karanfil,
Canıma can katan gönlüne,
Yakışmaz hüzün derdin...

Ama bir gün,
Kansız oldu ölümüm...
Ağlayamadım inadımdan...

Karanfili sevmediğimden değil,
Hüzünden korktuğumdan da değil,
Küf kokuyordu acı gülüşün...
Yalan bakışında mıydı?
Susuşunda mıydı yoksa?
Bir ara sahte bir haykırışla...
> diyişin mi?
Yıllar geçti ben hala çözemedim...
Hangisi yalan hangisi gerçekti...
Aşk çaldı sanmıştım kapımı,
Gelen ölümmüş bilemedim...
Anastasia şaire küstü...
Şair sevdaya kara çaldı...
Anastasia son gülüşünde öldü...
Kimse ağlamadı ardımdan...
Kimse çabuk gel diye su dökmedi...
Anastasia bir sevda da tükendi...
Kansızdı gelen ölüm... kimse bilmedi.....