Düş Kapanı Şiiri - Ercan Keskin

Günler ne çabuk geçiyor, ömürler bitiyor
Bir hedefe kilitlenmişiz, içimizde umut,
Öte yanımızda keder; ummana koşuyor,
Ne varsa katıp geçiyor,göze değen somut.

Soyut olan hayallerim : Yaşama sevincim,
Kâh neşeli kâh somurtkan, anlamak ne mümkün
Ateş taşıyorum her an bitmemeli sevgim
Onsuz hayatım tarumar, duygularım ölgün.

Sevgidir hakikat olan, hayata bağlayan
Evrene yayılan ‘Sırdır’,karşılıksız kalmaz.
Beş vakit niyazdır, ellerimiz göğe yeksan,
İlahi adaletin tecellisidir… Şaşmaz…

Onunla donatılmıştır bütün güzellikler
O her şeye muktedirdir, mucize gibi
İlahi kudret, alnımıza yazılı kader
Hayat-ı zahiri, yaşamın varlık sebebi.

Sevgiyle başlar tüm özgeci duygular
Hayata dair ne varsa: Her amel ibadet
Düşünmek, konuşmak, bütün iyi huylarımız
İnsana değgin Yaradan’dan ötürü elbet

Sevgi :’Düş kapanı’ gibi pusuda beklerken,
Bedbinleri azat, masumları abad eyler.
Kötülük görünce, iyiliğe dönerken,
Her şeye karşın yine de sevildikçe sever.

Umut kapısını sevgi anahtarı açar,
Sahipsiz de olsa, her an kilidini bulur.
Tünelin ucu ki; içsel hazineye çıkar,
Tevekkül edene, yol gösterici mum olur.

Sevgi: ‘Kurucu His, Onarıcı Güç’ gibidir.
Aşiyanı kuş yapar, temelini o atar;
Onsuz her şey virane, sonu gelmez beistir.
İlk nefes onunla, ilk nabız onunla atar…

Eh! Her şeye rağmen, karşılık bulmazsa eğer,
İçine kapanır, kendini yalnız hisseder.
Kısasa kısas der, sevildiği kadar sever.
Yine de onu yakmaya bir kıvılcım yeter.

Rüzgârın ıslığı, ağaçların uğultusu
Denizin dalgası, yağmurun kederli sesi
Mehtaplı gecede yıldızların fosforu
Zemheride ümit yağan karın kristali

Sevgiyi anlatmak satırlara sığmaz dostum!
Ancak sevdikçe, yaşayarak öğrenilir.
Sevgiden yoksunluk: Belki de en büyük korkum,
O kabına sığmaz ,her dem sevildikçe sevilir.