Düş Kangrenleri Şiiri - Sertan Sarıoğlu

Ölüm bir melodidir şimdi
kapı gıcırtısı, saatin tik-takları
silah sesleri, bir de ölü ıslıkları
hiç dinmiyor: yaşam ve ölüm arasındaki ince iniltide

anılarsa, soluğu ensemizde bir akordur hayatın ezgisinde

ne zaman geçmiş bir zaman kipi düşse dilime
yakamda karanfiller, anmaya geliyorum
seni ve kangrenleşen aşklarını ömrümün

(yüreğimde platonik deprem kuşları
pıhtılaşmış iklimlere göç ediyorken güz yağmurlarıyla;
yağmurlar,
bir hüzün serinliğinde yağmurlar...)

bütün mezarlarda sen varsın, geleceğin var, bir de umudum
ölümün, ölümümdür yavrum, sevdamsım.

(masallarımın mavi saçlı kızıydı, her gece yanımda yatar
soluğumdan öperdi
anılarını ve aşklarını sürüklerken ardından
gözleri bağlı ve ıslaktı yanakları,
masallardan geriye kâbuslar kaldı...)

her ayak sesinde sen varsın, yalnızlığım var
karanlığın ortasından geliyor sesin
sesini görmüyorum
adımı soruyorlar bağcıksız gecelerde

(duvarların neden sağır olduğunu bilmiyorum
üşüyorum, kan kokuyor, bir de gözyaşı...)

söylemiyorsun,
soluğunu duyuyorum, ordasın hâlâ
çıplaksın ve utanmıyorsun,

(ne güzel hiç utanmıyorsun)

sen yalnızlığımsın benim
sessizliğimsin
azıcık tutuversem elinden,
çocuğum olursun, sevdiğim olursun, aşk olursun...

(masallarda kaldı oynadığımız oyunlar,
artık sende benim gibi göç kokuyorsun)

şimdi yalnız anılar kaldı senden bana
bir ihtilal gibi zamansız gel-gitler
ve armağan ettiğin kızıl düşgelimler kaldı
sel gider, kum kalırdı ya
kangrenleşen düşler kaldı bize yalnızca
adına aşk dediğimiz o derin uykudan...