Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
ilk dörtlüğün şiir dili ve müziği iyi.Ama küçük bir vurgu ; ikinci dizedeki serzenişi biraz uzatmalıydın diye düşünüyorum,yani ; 'sevmelerse .... özlemlerin' bir ince söz daha gibi...
Yine 'kuslarsa' sözcüğündeki 'sa' bence fazla.Çünkü 3 ncü dize 'da' ile bitiyor ses tamlaması oluşmuş...mısra sonunda uyak sözkonusu.
----
İkinci dörtlüğe ses uyumsuzluğuyla başlamışsın.
'kör pusula' sert bir imge ve inceltici kullanmışsın sonra 'imiş' gibi...'imiş' yerine,'kör pusulaymış' daha oturaklı bence.Sonra bu dörtlüğün diğer mısralarında da ses düşmesi ve uyumsuzluğu var;
' Kör pusulaymış düşlerimdeki yollar
Gözkırpan aydınlığa inat eden karanlık
Kafamı kıran soğuk duvarlar
Aklımı başımdan alansa yaşanmışlık '
en azından bu şekilde bakarsan bile senin dörtlüğündeki ses uyumsuzluğu ortaya çıkıyor...Aynı zamanda 3 ncü dizeyi farkındaysan ses açısından çok çabuk bitiriyorsun.Bence ;
' kafamı kıran ..... soguk duvarlar' bu dize bir sözcük daha istiyor bence :
' kafamı kıran meçhul soğuk duvarlar' olabilir...
-----
Sen sahildin benimse kollarım dalga
Meltem esintisi ile gelir konardın omuzlarıma
Kelebek ömrüydu duruşun ve serap olan rüya
Payıma düşense beklemekti ömrüm boyunca
bu dörtlüğe iyi bak! çok güzel dramatize etmişsin.Ama yine uyak yapayım diye bozarak...
Dramda sesin titremesi,kesik kesik çıkması şiire
zenginlik katar.İlla şiirin bir çırpıda okunması gerek gibi bir şart yoktur.
Sen sahil.. benimse kollarım dalga
Meltem esintisi gibi konardın omuzlarıma
Kelebek ömrüydü duruşun,serap gibi, rüya..
Payıma düşense beklemekti ömrüm boyunca
gibi olabilirdi kanımca...Birinci ve üçüncü mısrada ses bu şekilde daha dramatize oldu.
----
Irmaklar dolusu yaşlar biriktirmiştim
Tohumlar yeşertsin diye toprak ana avuçlarımda
Mah geceden süzülüp gece gözkırparken güne
Cılız bir fidanmış açan yüreğimde
bu dörtlükte de,üçüncü dizedeki (gece) sözcüğü bence fazla.Son dize yine erken bitiyor bir sözcük daha ister.
----
selamlarım..
Harika bir şiir okudum şimdi. kelimeler o kadar güzel dizelere dönüşmüş ki! Sanki birbirlerine yaslanmışlar.
Yürekten kutlarım sizi Tülay hanım...
Gönlünüze sağlık...
Bastığım her dalda yaprak eziği
Kendimden bir parça bırakıyorum ardımda
Yosunlar.. bastıkça kayıyorum üzerimde
Kanıyor izler aynadaki yüzümde
************
GÜZEL BiR SiiRiNiZiN ALTINA iMZANIZI ATMISSINIZ.
TEBRIKLER
Tülay çok güzel bir şiir olmu. İlk satırlar okutuyor şiiri. Munzur da daha neler olur neler.
Bastığım her dalda yaprak eziği
Kendimden bir parça bırakıyorum ardımda
Yosunlar.. bastıkça kayıyorum üzerimde
Kanıyor izler aynadaki yüzümde
Pamuk ipliğine sarılıymış gülümsemelerim
Yüreğimin kanat çırpışı,sarılışı
İp koptu..düşüyorum tepe takla
Dudaklarımda anlamsızlaştı hoşçakal ve merhaba
Ben hala bu dizelere takılı kaldım...
tebrikler sayın köse
sevgi ve saygılar
Sadece Zaman/mız geçiyor....
Zamana direnen bizler'Irmaklar dolusu yaşlar biriktirmiştim' diyerek
büyüyoruz...
Küçülen Zaman/mıza karşı.......
Tebrikler.........
ben bu şiiri çok sevdim çokkkkkkkk
Yine bir Tülay klasiği Çünkü
ben koptummmmmmmmmmmmm
hele de BUDABAI dinlerken okuyunca
Irmaklar dolusu yaşlar biriktirmiştim
Tohumlar yeşertsin diye toprak ana avuçlarımda
Mah geceden süzülüp gece gözkırparken güne
Cılız bir fidanmış açan yüreğimde
harika dizeler kutlarım sizi
çok hoş..tebrikler tülay....sevgiler...
Yüreğine sağlık Değerli Tülay çok güzel yazmışsın
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta