Düş Deryası Şiiri - Ahmet Baygümüş

Bir ben kaldım bu âlemde
Kimsesizlik denizinde yüzen
Ecelsiz ölümlerün tanığı
Yoldaş olmak istedim
Faili meçhule kurban gidenlere
Bir yanım boş bir yanım hüzün
Geçmişe dalar buğulu gözler
Kendimi ararım
Tevekküle dayanmış bu kalbim
Daha ne kadar taşır bilinmez
Bu yorgun düşmüş bedenimi
Geceye kafa tutan sarhoşum şimdi
Bir sefillik girdabında
Geldiğim zamana dönmem lazım
Başucumda Erivan radyosu
Kutsal dağların kokusu
Aram Dikran’n ay dilberê strani çalar
Belirir karşımda Feqi
Özlenen bir hüzün kaplar içimi
Martı sesleri melodiye dönüşür
Çölün ayazında buz kesmiş gibiyim
Korkuyorum hesap vermekten
Sınırsız bir yaşamın belki de son habercisiyim
Elimde kalan bu külsüz ateş
Yakmaz bir günahkârı bilirim
Ah bu düş deryasından bir kurtulsam
Varabilsem o mutlak ütopyaya
Nihayete erdirmek için acımı
Uyansam bu düş deryasından
Duyulsa çığlıklarım dipsiz kuyudan
Hayasız bu mahşerde
Duyanım yok
İhtirasın gerçeğidir varlığım
Varsın
Nuh tufanı alsın beni
Varsın
İsyanda olan ruhum
Düş deryasında yok olsun...