Düş Çağında Düş'tüm Dem'e

acılar geçmez çocuk
izleride
yaradır kabuk bağlayan
zamanla izleri dağılan

ağrılar sızılar kalıcıdır
sana yalan söylemiş büyükler
burnu Kaf dağından eğik zübükler

dur durak bilmeyen
duraklardan geçtin
hepsi kalabalık ve sessizdiler
ve hatta senden habersizdiler

ağlama çocuk
ağladığına değmeyecek insanlar
senden kat be kat sefildiler

çelik birer miğfer diz kapakların
düş çağında düş'tüm dem'e

maviden geçer dalgaların
tuzu kalır kirpiklerinde

sen nasıl bir isyanın bayrağısınki
tüm köşebaşları tutulmuş
çekik gözlerine.

“ zübük: bir halk deyimi. kendi çıkarları için her yolu mübah sayan kişi.”