Düş Bile Olsa Şiiri - İlknur Kavrar

Yakamozu seyre daldım dün gece,
Düş mü gerçek mi bilemeden;
Kanayan bir yara kızıl sarı gökyüzünde…
Nasır tutmuş yürekler aynı yöne bakıyor,
Birbirini görmeden.
Sahile vurmuş deniz kabukları,
Çığlık çığlığa martılar…
Konuştum sessizce,hepsiyle, birer birer.
İnançsız yürekler,güvensiz sevdalar,
Yüreksiz birer neferdiler.
Acınacak hale düşmüş hercai menekşeler…
Ağladılar birbir,yitik sevdaların peşinden,
Özgür değildi hiçbiri,bir acının pençesinde kıvranırken.

Derken tan ağardı yavaş yavaş,
Güneşi seyre daldım bir de derinden,yakıcı ve sıcak…
Mutluluk perdesinin son halkası,
Çok ağladınız diyordu,aç ve susuz prangalı yüreklere.
Çöreklenmiş acıları bırakın artık,
İnanmayı seçin bir kez de,gözü kapalı güvenebilmeyi,
Uzatılan nimete şükretmeyi,
Gelin,sarayımın kapıları açık ardına kadar!
Sevmeyi öğrenin,affetmeyi…
İnanılmak için önce inanmayı,
Almak için vermeyi öğrenin!
Düştüğünüz taşlı yollardan,yandaki gülzarı görmeyi…
Zindanlarınızı, demir parmaklıklarınızı,
Yarattığınız esaretinizi yok etmeyi,
İnsana saygıyı,sevmeyi birbirinizi ve
Güvenmeyi öğrenin,kırın artık o zincirleri,
İzin verin k,i ışığımla ısıtayım içinizi!

Beyaz tüllerle gelini olun mehtaplı bir gecenin,
Umudu olun yuvasız bir kuşun,kuru bir ekmekle,
Kardeş olun mavi bulutlara,
Bir ananın ak sütü olun yavrusuz göğüslere,
Orkide kadar narin yüreklerle gelin düşlerime…