Düş Şiiri - İbrahim Dikmen 2

Gün geçmiyorki,seni düşünmeden yattığım,
Adını anmadan uyuyakaldığım.
Sensiz geçen,soğuk karanlık gecelerde,
Çocukça oturup ağladığım.

Karanlığın,soğuk yüzünü gösterdiği bir gecede,
Belliki,yine yoksun yanımda.
Hasretin,bir okadar sıcak,yanıyor,ta şuramda,
Yıldızlar şahidimdirki,
Yokluğun,çığlık çığlığa ağlar koynumda.

Söylesene,ben sensiz yaşamaya,mecburmuyum,
Sensizliğe hapsolmuş,
Müebbet mahkummuyum.
Hiçmi telafisi yok,bir ümit,bir affın,
Bana verdiğin cezanın.
Ömür boyu,ben sensiz nasıl yaşayacağım.

Her gece,düşlerimde görünüp,
Beni çıldırtmakmı,niyetin.
Oysa,bana okadar yakınsınki,
Bazen içimdesin,bazende uzaklardasın,
Gökteki yıldızlar gibi.

Öyle biran geliyorki,tam benimsin dediğim anda,
Düşlerimden sıyrılıp,yok oluyorsun.
Yasak bir aşktan,daha ne bekliyorsun desene,
Düşlerimde bile olsa,sana sahip olmak,
Seni delicesine sevmek,doyasıya öpmek,
Öpmek kiraz kırmızısı,dudaklarından.
Zevkin doruğuna çıkmak,coşmak beraberce.

Hayali bile ne kadar mutlu ediyor beni,
Yırtılırcasına gırtlağım,bağırmak,
Haykırmak istiyorum,seni seviyorum diye,
Tüm benliğimle.

Sana gülüm diyemem,
Gün gelirde solarsın.
Gözlerimde yaş olsan,
Irmak olur taşarsın.
Sen hiç solmayacak
Yüreğimde acan papatyasın.