Düş Şiiri - Abdulkadir Koçoğlu

Alnındaki her iz ayrı bir keder
İyiyi senden bil, kötüyse kader
Herseyin sonu hüsranla bitmez
İnsanın en büyük engeli kendisi meğer

Ne geldiyse başa kendimden geldi
Dudaklarda mühür dile engeldi
Düşündüm beynime düşü öğrettim
Kör olası nefsim aklımı çeldi

Baktığım aynalar kırk yerden kırık
Kırk parça oldum kırka karıştım
Dünya denizinde yolumu şaştım
Denize tuz oldum suya karıştım

Kefenden önce çürüyor beden
Bu telaş bu kaçış bilmezsin neden
Daha dün bebektin şimdi kocadın
Cebinde servetle gitti mi deden

Dünya bir asi ruh dalaşa girme
Varlık uyutmaz yokluk uyutmaz
Kayaya tohumu yok yere serme
Sulasan yosundan başka şey tutmaz

Dünya bir cendere dar gelir sana
Derdin bulur seni kaçsan fizana
Mahşerde herşeyin gelir mizana
En büyük servettir huzur insana

Az çoga uzaktır, çok yoktan kaçar
Gönlü cimriye kim avuç açar
Kişi rabbine ne kadar yakın
Rabbi de kendine bin rızık saçar